/ Choroby Sromu /

Rak sromu

Rak sromu stanowi 0,7% wszystkich nowotworów złośliwych kobiet. Choroba rozwija się zazwyczaj w postaci drobnego owrzodzenia lub guzka, zazwyczaj dającego się wyczuć w trakcie zwykłych czynności higienicznych. Częstym wczesnym objawem chorób sromu, w tym raka, jest swędzenie wynikające ze zmian w nabłonku pokrywającym srom.

  • Rozwój raka sromu poprzedzają zwykle zmiany określane jako śródnabłonkowa neoplazja sromu (vulvar intraepithelial neoplasia – VIN).

Wyróżnia się dwa typy raka sromu:

  • – rzadziej występujący, rozwijający się u młodszych kobiet, około 45.–55. roku życia, związany z infekcją wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV), którą stwierdza się w około 50–60% przypadków tej postaci raka sromu; przyjmuje postać owrzodzeń albo płaskich, twardych zmian koloru różowego, czerwonego albo białego,
  • częstszy, rozwijający się u kobiet starszych, około 70. roku życia, na podłożu przewlekłych chorób skóry i śluzówki sromu; ma zwykle postać twardego, bezbolesnego guzka.

Poza wymienionymi występują:

  • rzadko rak płaskonabłonkowy (basal cel carcinoma) pochodzący z komórek skóry, stanowiący 2 % nowotworów sromu;
  • czerniak (melanoma mallignum), stanowiący 5% raków sromu (2gi najczęstszy nowotwór złośliwy sromu).

Diagnostyka raka sromu opiera się na makroskopowej / klinicznej ocenie sromu w połączeniu ze zgłaszanymi przez pacjentkę dolegliwościami.

Potwierdzeniem choroby jest ocena histopatologiczna wycinków pobranych z miejsc chorobowo zmienionych. U kobiet regularnie odwiedzających  ginekologa wczesne rozpoznanie  zmian pozwala nie dopuścić do rozwoju raka.  Często jednak  kobiety zgłaszają się do lekarza zbyt późno, z zaawansowaną chorobą, guzami sromu i krocza, rosnącymi w głąb pochwy i odbytu, lub z przerzutami do węzłów chłonnych pachwin, dającymi się wyczuć jako twarde, niebolesne guzy.

Leczenie raka sromu  powinno być prowadzone wg obowiązujących zasad. Zwykle rozległe leczenie operacyjne uzupełniane jest chemioterapią i radioterapią. Rokowanie w przypadku wczesnego rozpoznania choroby jest bardzo dobre i pozwala wyleczyć nawet 90% chorych. Rak sromu ma skłonność do nawrotów w obrębie blizny operacyjnej, dlatego należy kontrolować srom nawet przez kilka lat po zabiegu. Rokowanie znacznie pogarszają przerzuty do węzłów chłonnych pachwin (stopień III choroby) oraz zbyt wąski margines operacyjny.