/ Choroby Sromu /
Liszaj twardzinowy
Liszaj twardzinowy (lichen sclerosus) jest schorzeniem o nieznanej etiologii, charakteryzującym się przewlekłym stanem zapalnym skóry w postaci porcelanowobiałych zmian o charakterze grudkowym w różnych okolicach ciała. Na sromie występuje w postaci zbielenia skóry, przeczosów i nadżerek, wybroczyn na wargach sromowych większych, kroczu i okolicy odbytu, czasem na wargach sromowych mniejszych, od strony przedsionka pochwy w postaci plam rumieniowych.
- Pierwszym wykwitem jest zazwyczaj pojedyncza plama lub mnogie rozsiane plamy o mniejszej średnicy na skórze.
Pierwszym wykwitem jest zazwyczaj pojedyncza plama lub mnogie rozsiane plamy o mniejszej średnicy na skórze. We wczesnym okresie choroby obserwuje się porcelanowobiałe, lekko wyniosłe blaszki, które mogą się stopniowo powiększać i zlewać, tworząc większe wykwity o nieregularnych kształtach. Starsze zmiany są atroficzne, mają pergaminowatą powierzchnię. Możliwe jest też łuszczenie się naskórka z wytworzeniem nadżerki lub pęcherza. Zmiany te mogą się lokalizować na bocznych powierzchniach szyi, okolicy obojczyków, ramionach, między piersiami i poniżej nich oraz na powierzchniach zgięciowych dłoni. Jednak najczęściej zajmują skórę i śluzówki narządów płciowych, gdzie często dominują zmiany zanikowe.
Liszaj na sromie powoduje dokuczliwy świąd, pieczenie, często z wybudzaniem w nocy. Stosunki pochwowe są bolesne mimo ze ogniska liszaje nie lokalizują się w pochwie. Do obrazu należy także tworzenie się zrostów, pomniejszających wejście do pochwy, tworzenie stulejki łechtaczki.
Przyczyny choroby nie ostały poznane, ale przypuszcza się, że w rozwoju tej choroby główną odgrywają rolę czynniki autoimmunologiczne. Liszaj twardzinowy zdecydowanie częściej występuje u kobiet niż u mężczyzn, niezależnie od wieku ale najczęściej w okresie pomenopauzalnym.
Diagnostyka liszaja płaskiego w gabinecie ginekologicznym opiera się na makroskopowej / klinicznej ocenie sromu w połączeniu ze zgłaszanymi przez pacjentkę dolegliwościami. Może zaistnieć konieczność uzupełnienia diagnostyki o badania histopatologiczne.
Leczenie liszaja jest długotrwałe i powinno być prowadzone wg. obowiązujących zasad. Ważne jest eliminowanie czynników drażniących (płyn do higieny intymnej; wkładki noszone na stałe, czarna bielizna) oraz stosowanie naturalnych emolientów (np. olej kokosowy). Jeśli liszaj współistnieje ze wzmożonym napięciem mięśni dna miednicy farmakoterapia łączona jest z terapią miednicy.
Zasadnym jest aby pacjentka pozostawała w regularnej kontroli ginekologicznej, każdorazowo z oceną sromu wg. zaleceń lekarza.